Nieuw Zeeland Zuid

Op 29 januari begon onze volgende vakantie; zes weken camperen door Nieuw-Zeeland. Met twaalf uur tijdsverschil met Nederland zit het precies aan de andere kant van de wereldbol.

In het vliegtuig van Auckland naar Christchurch (we wilden ivm het weer starten in het zuiden, omdat het daar het snelst koud wordt) werd ons door onze buurman een lift aangeboden naar het hostel. Ondanks de welbekende 'heeft je moeder je nooit verteld niet met vreemde mannen mee te gaan' hebben we toch dankbaar gebruik van dit aanbod. Ons vertrouwen werd beloond en we werden heel pal voor het hostel afgezet. Dat scheelde heel wat tijd, sjouwen en geld! 

De eerste nacht verbleven we in een hostel in Christchurch waar we 's avonds met een groepje Canadezen en een Duits meisje wat zijn gaan drinken bij een barretje om de volgende ochtend onze campervan op te halen. Vol enthousiasme liepen we naar het bedrijf 'Wicked' waar ons huis op wielen voor de komende zes weken op ons stond te wachten. Maar toen we eenmaal onze campervan zagen werd ons enthousiasme behoorlijk de grond ingedrukt. De ons beloofde 'pink en flowery' campervan was alles behalve. Norton, zoals de campervan genoemd werd, was niet echt de antivirusscan die dezelfde naam draagt, maar meer een bacterie in ons oog; helemaal zwart... Met wat groen en blauwe letters, maar verder helemaal zwart... Na wat pogingen tot onderhandeling met de vrouw wiens karakter net zo kleurloos was, hebben we Norton toch maar meegenomen. Nog wat gezeur gehad met het betalen, omdat ze in eerste instantie geen cash wilde accepteren en we voor alles wat we vroegen of wilden 50 dollar extra moesten dokken. Meteen hebben we wat roze goedbedoelde rommel gekocht om Norton aan te kleden, waardoor we uiteindelijk de allermooiste campervan hadden die we ons konden bedenken...! Roze lint aan de spiegels en handvaten, roze letters voor op de zijkant en roze raamstickers. Een betere campervan hadden we uiteindelijk niet kunnen hebben. Om nog maar even niet na te denken hoe we dit er aan het eind allemaal weer normaal af kunnen krijgen, gingen we met onze, inmiddels beste gayfriend op stap.

We startten rustig en hebben deze nacht ook nog doorgebracht in Christchurch, een stad die ook wel bekend staat als de 'spookstad' en die naam past inderdaad perfect. Door een aardbeving in 2010 is de stad nog flink in wederopbouw, waardoor het behoorlijk spookachtig aandoet, maar ook heel indrukwekkend wat er destijds af heeft moeten gespeeld.

Inmiddels zit het Zuider eiland van NZ erop. Wat we hier allemaal hebben gezien is eigenlijk onbeschrijfelijk, zo mooi! Sowieso het rondreizen in een campervan en per dag kijken waar je heen gaat is het ultieme gevoel van vrijheid. We hebben op de mooiste plekken gekampeerd, tussen de bergen, langs heldere lakes en vrijwel onder de Galiciërs. Het ontbreken van een douche omdat we voornamelijk de zogeheten 'Doc campings' (goedkope campings) opzochten, zorgden ervoor dat ik dagelijks meer luxe had dan ooit;  een bad in een stromende lake waarvan het water direct uit de bergen kwam. Een beetje wennen als je net wakker bent, maar uiteindelijk voelt het frisser dan een warme douche. 

We startte de tour vanuit Christchurch direct richting het westen, omdat het weer hier voor de komende dagen er het beste uitzag. Wat dat betreft hebben we onze hele zuider eiland tour niet mogen klagen..! We hebben veel zon gezien, waarmee we van geluk mogen spreken. 
Onze volgende bestemming was Arthurs Pass, een groot national park. Vanaf het begin verbaasden we ons al over hoe mooi en bijzonder een land kan zijn. We hebben meteen al verschillende natuurwonderen, want zo kan je het wel noemen, bekeken. Enorme watervallen, super blauw stromend water tussen de bergen waar hier en daar sneeuw op lag. Dit was zo'n beetje het dagelijkse uitzicht op het zuider eiland. Hierbij kwamen nog andere bijzonderheden die we specifiek opzochten. Een daarvan waren de Pancake Rocks. Deze naam hebben ze niet voor niets gekregen, het lijken net stapels pannenkoeken waar de golven van de Tasman Sea tegen kapotslaan. Op sommige plekken ketst het water zo hard tussen de rotsen dat het omhoog gespuugd wordt als een fontein. Met een sprookjesachtig muziekje erbij leek het net of je je in de droomvlucht van de Efteling begaf (je hoeft het niet ver te zoeken natuurlijk..).

Deze eerste week hebben we ook kennis gemaakt met de sandflies, die in NZ vrijwel overal zijn. Met de blije ontdekking dat ik allergisch voor deze miezerige beestjes (lijken op knutten) ben. Wat kleine bultjes moeten blijven leken bij mij wel enorme gebergten te worden, waardoor ik de eerste week met hele dikke voeten heb rondgelopen. Gelukkig is overal een oplossing voor en waren mijn anti-insectenspray en ik vanaf dat moment onafscheidelijk.

Maar verder vanaf de Pancake Rocks. Hiervandaan reden we naar Franz Josef, een waar ski-oord als je er op een ander tijdstip bent, leuke apres ski tentjes en zelfs zonder sneeuw kreeg je een beetje het wintersport idee. Helemaal zonder sneeuw was het niet, want we hebben er een gletsjer bekeken, waarvan het ijs al aardig weg was getrokken door de warmte. Na een mooie wandeling tussen bergen en rotsen zag je opeens een heel wit gedeelte tussen de grijze rotsen, heel bijzonder! Hier in Franz Josef heb ik ook mijn volgende punt van mijn Bucket list kunnen afstrepen; skydiven!! Wat was dit gaaf!! Nog met beide voeten op de grond leek het onwaarschijnlijk dat ik een paar minuten later uit een vliegtuig zou springen. Dat maakte dat ik ook niet echt zenuwachtig was. Totdat mijn mede-springers elkaar helemaal zaten op te fokken tijdens het wachten tot de eerste groep veilig en wel geland was. Toen besefte ik eigenlijk pas wat er stond te gebeuren. Om nog maar te zwijgen over het moment dat er een man in een rolstoel binnen kwam rijden die vaker gesprongen had. Het eerste wat ik toen dacht was oh god.. Hóe is hij zo in die rolstoel terecht gekomen...? Eigenlijk is heel onwaarschijnlijk om zo in de lucht te vallen naar beneden en maar hopen dat die parachute open gaat. Gelukkig kreeg ik de meest ervaren (althans naar mijn idee) buddy toegewezen en daar gingen we... Met z'n achten achterin een krap vliegtuigje gingen we de lucht in.. Hoger en hoger, wat een uitzicht!! We vlogen boven de gletsjer die vanaf daar veel groter bleek te zijn dan we vanaf beneden gezien hebben. Door de adrenaline was ik totaal niet zenuwachtig meer. Eenmaal op het letterlijke hoogtepunt schoof de deur van het vliegtuig open en zag ik mijn voorganger eruit springen. Toen was het mijn beurt... Hopende dat mijn buddy me goed aan zich bevestigd had en geen haakje over het hoofd had gezien vanwege de kleine ruimte in het vliegtuig, bungelde we daar boven de aarde. Wat ontzettend gaaf! De 'vrije val' (het deel dat je letterlijk naar beneden valt, zonder open parachute) is alsof je een mega bladblazer tegen je hoofd aan zet, maar dan natuurlijk wel even onder heel andere omstandigheden. Vanaf het moment dat de parachute open ging, wat stiekem toch een hele opluchting was, zweef je als een vogel in de lucht en kan je pas echt van het uitzicht genieten. Af en toe hingen we stil, wat echt een heel bijzonder gevoel is; terwijl het helemaal stil om je heen is hang je daar vele meters boven de grond. Na de beste landing, die ik te danken had aan mijn ervaren parachutist (op de voeten), stond ik veilig en wel weer op de grond. Geen Goede Tijden Slechte Tijden taferelen gelukkig! 

Na de adrenaline pijl weer op orde te hebben, reden we door naar Wanaka, waar we eindelijk weer wat meer leven ontdekte. Hier werd ons op een terrasje door landgenoten beloofd dat we het op onze volgende bestemming (Queenstown) helemaal naar ons zin zouden hebben. Niets was minder waar want Queenstown was echt the place to be voor backpackers. Een levendig stadje, zowel overdag als 's avonds. Nadat we hadden ingecheckt bij een veel te dure camping hebben we meteen een goeie douche genomen en ons klaargemaakt om Queenstown te ervaren. We belandden in een gezellige bar waar het al heel druk was vanaf 22.00 uur, dat moest wel goed zijn. Eenmaal een half uurtje aanwezig komt opeens een jongen naar Iris lopen en zegt dat hij haar kent, slechte openingszin zou je denken... Bleek het uiteindelijk Iris' verre buurjongen te zijn..! De wereld blijkt zo best klein te zijn. En om de avond nog completer te maken kwamen we ook opeens de Canadezen en later ook nog het Duitse meisje tegen die we in Christchurch hadden ontmoet. Het lijkt wel of Queenstown de stad is van de reünie. De rest van de avond zijn we met z'n allen op stap gegaan en hebben we de dagen daar met de groep doorgebracht. Iris heeft hier nog een Hanggliding ervaring gedaan (soort zweven in de lucht als een vogel) en na Queenstown zijn we doorgereden naar Mount Cook, waar ik op mijn verjaardag wakker werd tussen de besneeuwde bergen. Ik ben nog nooit op zo'n mooie plek jarig geweest..! Én het is lang geleden dat ik echte sneeuw op mijn verjaardag heb gehad. Wel een beetje stil hoor, zo zonder iedereen om me heen, maar gelukkig kan Iris heel hard zingen. Na ook hier wat mooie uitzichten te hebben bekeken zijn we doorgereden richting het Oosten naar Akaroa. Weer een leuk stadje waar we heerlijk luxe (eindelijk een stukje vlees, we zijn vrijwel vegetarisch aan het worden hier) uit eten zijn geweest om mijn verjaardag te vieren (met dank aan het thuisfront, het was heerlijk!!). Hier sliepen we op een boerderijcamping waar tijdens het ontbijt de twee huisvarkentjes je komen vergezellen. 's Middags kwamen ons ook nog twee schaapjes vergezellen, heel grappig allemaal! Bij de boerderij hadden we ook een kajaktrip geboekt met 99% kans dat we dolfijnen zouden zien. Helaas behoorde wij blijkbaar bij die ene procent dat we ze niet zagen (jaja), omdat het te hard waaide. Dit maakte ook dat deze trip een ware work-out werd omdat we tegen de harde wind in ongeveer een uur terug moesten peddelen. Spierballen zijn weer gekweekt dus..! Het vervoer ernaartoe was ook al een hele ervaring. Er stond een jeep klaar met een laadbak. De groep telde zes personen dus ja, er moesten er echt twee achterin. Iris en ik meldde ons vrijwillig aan en daar gingen we dan. Hup hond er ook nog eens bij, we leken wel een stuk vee wat vervoerd moest worden. Op een hobbelig weggetje werden we gereden naar de baai waar onze kajaks lagen. Hier werden we opgewacht door een hele kudde enorme zwarte koeien waar we eerst onze weg door moesten banen voordat we überhaupt aan de echte trip begonnen. Een echte boerderij ervaring zullen we maar zeggen..!

Nadat we afscheid hadden genomen van de biggetjes, schapen en alles wat er verder rondliep, zijn we doorgereden naar Kaikoura. Hier hebben we een wandeling gedaan van ongeveer 3,5 uur, waarvan de terugweg vlak langs het water was, over allerlei rotsen. Opeens werden we opgeschrikt door een nogal vreemd geluid. Bleek er op zo ongeveer 3 meter afstand tussen de rotsen allemaal zeehonden te liggen..! Nu wisten we meteen waar die stinklucht vandaan kwam. De rest van de tocht hebben we iets beter uitgekeken, want je moet deze beesten niet lastig vallen, anders vallen ze jou lastig. We hebben zelfs een enorme klim moeten maken omdat een zeehond de weg versperde en voorlopig niet van plan was aan de kant te gaan.

Na deze zeehondentour reden we verder via Blenheim naar Nelson. Hier mag je in de stad op elke parkeerplaats camperen. Een beetje een vreemde gewaarwording maar wel graties! Vanuit Nelson hebben we een tour geboekt naar het Abel Tasman National Park. Hier werden we met een watertaxi met 250 pk gevlogen (althans zo leek het) over het water gedropt op een punt vanaf waar we een loop van vier uur hebben gedaan. Onderweg ein-de-lijk onze lang verwachtte dolfijnen in het wild gezien! Bij een grote hangbrug (zo een waar je niet teveel op moet wiebelen) hoorde ik opeens onder ons 'Hé is dat niet Suus?!' Dus ik kijk maar beneden, zitten daar opeens Remco, Oscar en Tim, twee jongens uit de 'startgroep' van Australian backpackers en een vriend van hun in een kajak! De wereld blijkt echt heel klein..! Zij hadden dezelfde route op het water als wij op het land, dus aan het eind van de trip hebben we elkaar nog even gedag gezegd en wat tips voor het noorden gekregen en voor het zuiden gegeven. 

De volgende dag hebben we onze laatste bestemming van het zuidereiland opgezocht; Picton. De plek vanwaar we ook op de ferry gaan. Onderweg nog wat oponthoud vanwege een ongeluk. Wel bijzonder om te zien hoe dat hier gaat. Een helikopter landde zo'n zeven meter bij onze auto vandaan om de persoon naar het ziekenhuis te brengen (gelukkig viel het allemaal redelijk mee, dus geen heftige IC verhalen). Na enkele minuten kwamen er drie brandweerwagens en drie politiewagens de heli versterken. Dit bleek achteraf ietwat overbodig, maar maakte wel dat de weg 'vrij snel' (lees: na een uur(tje) stilstaan) weer vrij was en we onze weg voort konden zetten naar Picton. Hier zijn we op dit moment twee dagen en morgen hebben we de ferry die ons in ongeveer vier uur naar Wellington brengt, de hoofdplaats van Nieuw Zeeland, gelegen onderin het noorder eiland. De route die we daar gaan maken moeten we nog plannen, maar daar lezen jullie vast alles over in m'n volgende update...! 

Veel liefs vanuit een gelukkig nog steeds zonnig NZ!